ساز کلارینت و در کل همه ساز‌هایی که با دمیدن در آن‌ها صدا تولید می‌کنند را ساز‌های بادی می نامند. بسته به نحوه‌ی قرار گرفتن در دهان و نحوه‌ی دمیدن، سازهای بادی را به دسته‌های مختلفی از نظر زبانه دار یا بی زبانه، با قمیش یا بدون قمیش و ... تقسیم می‌کنند.
ساز کلارینت (قره نی) ازدسته سازهای «یک زبانه ای است» و متشکل است از یک لوله استوانه ای که انتهای تحتانی آن کمی مخروطی شده است. در انتهای بالایی ساز، تکیه گاهی مانند منقار، ازجنس چوب، کایوچو یا پلاستیک قرار گرفته، که یک سوی آن تقریبا صاف و سوی دیگر سطحی و منحنی است و در سوی صاف آن تیغه ای نیی به نام «زبانه» بر«منقار» تکیه کرده است. این قسمت را مجموعا « دهانی» می نامند که در هنگام نواختن، کاملا در دهان (و احیانا مابین دندانها) قرارمیگرد. علاوه بردهانی، قسمت های دیگر نیز در این ساز به نظر میرسند که همگی می توانند از هم جدا شوند.