موسیقی سنتی ایران ردیف میرزاعبدالله برومند

نویسنده:مهدی آذرسینا
انتشارات:سروش

در نخستین روز درس ردیف نوازی، در مهرماه ۱۳۴۸، وقتی آقای دکتر داریوش صفوت ساز مرا شنید از من خواست مسیر رفته را کنار بگذارم و نگاه دیگری به موسیقی داشته باشم. در آن روز نوازندگی من آمیخته ای بود از کار نوازندگان رادیو و در آن سالها موسیقی رادیو به منتهای بی هویتی و فرومایگی نزدیک شده بود... و اینک دستگاه شور، کرشمه، نغمه، پنجه مویه؛ سالها با موسیقی زندگی کرده بودم ولی گویاگذارم به این کوچه باغها نیفتاده بود. زخمه ها و مضرابهای تار و سه تار، ریز و دراب و شلال، پی در پی نواخته می شد و من باید راهی برای اجرای آن بر پنجه ویولن و آنگاه بر قامت کمانچه می یافتم و چپ و راستهای آرشه را به گونه ای میکشیدم تا استاد بگوید شده هر گوشه ای که یاد می گرفتم تازگی و طراوتی محجویانه داشت، برای اجرای بعضی از گوشه ها چند ماه تلاش می کردم و این تلاش ادامه داشت تا به امروز و هنوز راز و رمزهای تازه ای از زیباییهای ردیف برای من گشوده می شود. و بدین سان من نیز به خیل رهروانی پیوسته بودم که قرار بود با همت و رهبری استاد نورعلی برومند و استاد داریوش صفوت فصل تازه ای برای موسیقی ایران رقم بزنند. این طرح نو در انداختن، بر اساس بازگشت به اصالتها و شناخت آگاهانه ای از موسیقی گذشته ایران آغاز شده بود.
در جستجوی بستر و مبنائی سالم و سترگ، برای آشکار داشتن این اندیشه به آموزش ردیف پرداخته شد، و از میان ردينها، ردیف روایت میرزا عبدالله محمل قرار گرفت.