دلنوازان ۱

نویسنده:مجید واصفی
انتشارات:عارف

مجید واصفی در کتاب دلنوازان ۱، به گردآوری و تنظیم منتخبی از آثار بزرگان موسیقی این مرز و بوم پرداخته است که در ورای هر کدام از این آثار ارزشمند کوله باری از دانش، تجربه، احساس، تکنیک و خلاقیت نهفته است. کلید رمز موفقیت این اساتید داشتن احاطه کامل به چهار چوب ردیف موسیقی ایرانی می‌باشد و بر همین اساس آهنگ‌های جاودانه و ماندگار ساخته‌اند.
یکی از اهداف کتاب دلنوازان ۱ آشنایی هنرجویان با این اساتید و آثار با ارزششان است که شامل:
۱. استاد علی اکبر شهنازی با آثاری چون: «پیش‌در‌آمد» و «رنگ» در دستگاه‌های شور، دشتی، همایون و سه‌گاه.
۲. استاد ابوالحسن صبا با آثاری چون: «در قفس»، «زرد ملیجه» و «به یاد گذشته» در دستگاه دشتی، «رقص چوپی» در دستگاه افشاری، «بهارمست»، «سامانی» و «زنگ شتر» در دستگاه سه‌گاه و «به زندان» در دستگاه شوشتری.
۳. استاد علینقی وزیری با آثاری چون: «ای وطن» و «ژیمناستیک موزیکال» در دستگاه دشتی و «دخترک ژولیده» در دستگاه چهارگاه.
۴. استاد رکن‌الدین مختاری با آثاری چون: «رنگ»، «ضربی» و «پیش‌درآمد» در دستگاه چهارگاه.
۵. استاد مرتضی نی‌داود با آثاری چون: «مرغ سحری» و‌ «باد بهاری» در دستگاه ماهور.
۶. استاد محمدرضا لطفی با آثاری چون: «سپیده» در دستگاه ماهور و «ای عاشقان» در دستگاه شور.عشق و موسیقی ارتباط و هم بستگی ناگسستنی با یکدیگر دارند. عشق زبان موسیقی است و موسیقی بیانگر حالات عشق. و آدمی که با نیروی عشق زندگی می‌کند نیاز به بیان این احساس زیبا دارد و این مهم با زبان موسیقی میسر می‌شود. موسیقی اصیل ایرانی، ریشه‌ای بسیار کهن در تاریخ ، فرهنگ و سنت این مرز و بوم دارد که در طول تاریخ دوران ناآرامی را گذرانده است. گاهی در اوج و زمانی در انحطاط بوده است. اما در هر حال هنرمندانی از این سرزمین برخاستند که با وجود همه محدودیت‌ها و محرومیت‌ها سنت‌های با ارزش هنر ملی را با قدرت نبوغ خود حفظ کردند. اساتید بزرگی چون آقا میرزا حسینقلی ، میرزا عبدالله و ... که با همت و تلاش والای خود موسیقی ما را بر اساس هفت دستگاه و پنج آواز بنا نهادند. این گوشه‌ها و نغمه‌ها در زمان‌های دور، از طریق سینه به سینه و نسل به نسل به اساتید و به تدریج به ما رسیده است. سپس اساتیدی چون شیدا ، عارف ، امیر جاهد و ... با استعداد و نبوغ بسیار خود آهنگ‌هایی توأم با شعرکه از موسیقی اصیل ایران مایه گرفته است را گاه به صورت تصنیف و سرود از خود بر جای گذاشته‌اند و هر یک از این اساتید در زمان خود بر اهمیت و قدر و ارزش این آهنگ‌ها افزوده اند.