نویسنده:مصطفی کمال پور تراب
انتشارات:نشر چشمه
شوپنهاور” موسیقی را عالیترین هنرها میداند چون بیش از سایر آنها از قید هدفهای غیرهنری آزاد است. مهمّترین عاملی که به معنای اعّم، پایه و اساسِ جدّی در آموزشِ موسیقی بهکار میرود، سُلفِژ است که از دو قسمتِ عمده تشکیل میشود:
1- قسمت عملی 2- قسمت نظری (علمی)
قسمت عملی شاملِ خواندن و تلفّظِ نُتها به شکلِ آوازی و به شکلِ وزنخوانی و قسمتِ نظری شاملِ شناختِ کلّیهی علامتها و قواعدی است که در طیّ قُرونِ مُتمادی به منظورِ اجرای هرچه دقیقترِ موسیقی به تدریج ابداع شده و تکامل یافتهاند تا بتوان شناختِ هنری را که واقعیّتی درونی است و بیشتر جنبهی عاطفی دارد با این علامتها و قواعد، به شناختِ علمی تبدیل نمود.